Afscheid van Cambodja

Gisterenochtend nog een wandeling gedaan in het nabijgelegen natuurpark (Kep National Parc). Het was weer heet, bloedheet. Ik heb toch wwer wat leuke foto's kunnen nemen van vlinderkes en zo mijn collectie uitgebreid. Zelfs Koen werd besmet met mijn vlindermicrobe en liep al snel van het ene naar het andere vlinderke, daarbij zijn eigen vlinderke uit het oog verliezend :-)
Na de wandeling terug naar Kep Market en daar wat Kampot Peper gekocht voor het thuisfront. In de namiddag zalig niks gedaan en relax aan ons zwembad. 's Avond nog een lekkere pinacolada als aperitief en een geslaagde maaltijd. Het zit er hier op. Morgen lange dag in het verschiet: Kep - Phnom Penh - Bangkok - Kopenhagen - Brussel.
En hoe was het zal de meest gestelde vraag zijn als we weer thuiskomen. In 1 woord zeg ik 'goed' misschien wel eens twee woorden gebruiken 'zeer goed'. Cambodjanen zijn mensen met hoop in hun ogen nadat Pol Pot had gepoogd al deze hoop via zijn Angkar in de kiem te smoren. Maar ondanks drie miljoen slachtoffers overleven de mensen met hoop altijd. Ze overwinnen en gelukkig maar. Nergens heb je in dit land een onveilig gevoel, nergens heb je de indruk dat mensen u onfair behandelen. Overal waar je komt, krijg je een welgemeende glimlach. Ik vergeet nooit al die wuivende mensen op de rijstvelden, langs de weg, in de dorpen. Nooit vergeet ik het gezichtje van het mooie meisje dat Lotus bloemen trachtte te verkopen toen ons minibusje stopte ergens ten velde, nooit vergeet ik Sunshine die me hier in Kep elke ochtend vriendelijk 'good morning sir' toeroept en nadien mij aan het ontbijt bedient, nooit vergeet ik nog die bedelaars met 1 arm, 1 been, geen benen, geen armen, mager en ziek wier leven werd verwoest omdat ze toevallig aan het spelen waren ergens of het land aan het bewerken waren en dan plots uit hun dromen werden gerukt door een restant van de oorlogsmachinerie, boempats een landmijn (Yes you can Mr. President - Yes you can help). Sambath en zijn verhalen over zijn jeugd ten tijde van Pol Pot en de burgeroorlog blijven voor altijd aan mijn huid kleven. De heerlijke smaken van al het lekkere eten hier zijn voor immer gebetonneerd in mijn smaakpapillen, de kleurschakeringen van de rijstvelden, de geurende dampen en dampende geuren op de marktjes, de giechelende verkoopstertjes, de wriemelende massa op brommertjes in de steden, de hangmensen in hun hangmatten (de nationale sport nota bene), de penetrante geur die opsteeg uit de fermenterende vispotten n Battambang, de wuivende palmbomen, de moessonregens die soms met bakken uit de lucht vielen, de overheerlijke smoothies maar vooral Cambodja en zijn Cambodjaantjes kleven voor immer aan mijn huid, nestelen zich voor immer in mijn geest en zorgen ervoor dat ik weer wat meer zal kunnen relativeren bij ons want wij hebben het goed, zeer goed. Alleen spijtig dat de ogen bij ons geen hoop meer uitstralen maar ík weet niet wat'. Cambodjanen hun ogen stralen en gaven mij meer warmte dan de zon.
Bedankt Cambodja. Aw Khoun Cambodja.